Rekonstrukcja piersi odroczona w czasie

Odtworzenie piersi po mastektomii może odbywać się w trakcie jednej operacji, tuż po usunięciu objętych chorobą tkanek lub w formie rekonstrukcji odroczonej.

O rekonstrukcji jednoczasowej możecie przeczytać TUTAJ.

Rekonstrukcja odroczona to ta, którą wykonuje się czasem po wielu miesiącach, po zakończeniu leczenia uzupełniającego. Można ją przeprowadzić praktycznie u każdej kobiety, jeśli tylko nie istnieją przeciwwskazania do znieczulenia ogólnego lub niechęć samej pacjentki do zabiegu.

Jeśli kobieta przeszła radioterapię po usunięciu gruczołu piersiowego, to do odtworzenia piersi wykorzystać można jej własne tkanki. Jest to spowodowane tym, że pod mięsień piersiowy po napromienianiu nie da się wprowadzić implantu czy ekspandera. Ten mięsień jest zwłókniały, osłabiony naświetlaniami i dlatego nie jest w stanie utrzymać protezy.

Chirurgia plastyczna w rekonstrukcji piersi

Przy operacjach odroczonych stosuje się zazwyczaj dwie techniki.

Pierwsza polega na pobraniu mięśnia najszerszego grzbietu, który przebiega od łopatki do miednicy. Jest on wszywany w ranę pooperacyjną. Następnie opiera się na nim protezę, odpowiadającą kształtem zdrowej piersi. Zabieg jest rozłożony w czasie – kolejne jego etapy przeprowadzane są co kilka miesięcy.

Pobranie mięśnia najszerszego grzbietu jest zupełnie bezpieczne, ponieważ nie ma on strategicznego znaczenia dla zachowania prawidłowej sylwetki. Pozostaje po nim blizna o długości 10-12 cm, jednak przy dobrze poprowadzonym cięciu możliwe jest ukrycie śladu pod ramiączkiem biustonosza.

Kiedy pierś ułoży się już we właściwym miejscu, przychodzi czas na rekonstrukcję brodawki wraz z otoczką. Jeśli pacjentka z jakichś powodów nie chce lub nie może przechodzić przez ten etap rekonstrukcji, praktyczne jest korzystanie z silikonowej brodawki, na co dzień przyklejanej do odtworzonej piersi.

W drugiej metodzie odroczonej rekonstrukcji piersi wykorzystuje się płat skórno-mięśniowy pobierany z brzucha pacjentki. Zazwyczaj jest to fragment mięśnia prostego wraz z częścią skóry i tkanki tłuszczowej, z których formuje się nową pierś. Przy takich operacjach nie ma już potrzeby wszczepiania protez. Jeśli kobieta nie była poddawana pooperacyjnej radioterapii, można zastosować zabieg, w trakcie którego pod mięsień wszczepiany jest ekspander. Jest on potrzebny, gdy naturalna pierś miała duży rozmiar, a także gdy po amputacji pozostało mało tkanek. Ekspander stopniowo wypełniany jest coraz większą ilością soli fizjologicznej, a gdy uzyskana zostanie już odpowiednio obszerna przestrzeń (trwa to około 4 miesięcy), ekspander zostaje usunięty i w uzyskanej „kieszonce” umieszcza się protezę piersi.

Zrekonstruowana pierś nie będzie ulegała grawitacji, dlatego często stosowanym dodatkowym zabiegiem jest tak zwana symetryzacja zdrowej piersi po to, by pasowała do tej odtworzonej. Wyrównanie piersi może być wykonane podczas operacji rekonstrukcyjnej lub po kilku miesiącach od pierwszego zabiegu.

Po zabiegu

Jedynie w początkowym okresie po zabiegu, konieczne jest ograniczenie poruszania ręką, aby nie przeciążać jej codziennymi czynnościami (sprzątanie, dźwiganie zakupów, treningi). Kiedy rany się zabliźnią, wszystko wraca do normy. Można wówczas wrócić do normalnego życia, w tym ćwiczyć, chodzić na basen, opalać się, stosować kosmetyki do ciała itd. Co ważne jednak, kobiety, które mają wszczepione implanty, powinny uważać, aby piersi nie doznały urazu.

Przez pierwszych kilka miesięcy po operacji rekonstrukcyjnej, konieczne jest noszenie specjalnego biustonosza, dostępnego w sklepach medycznych. Po wygojeniu się piersi można wrócić do noszenia zwykłej bielizny, tyle, że dobranej przez specjalistkę (brafitterkę). Nie można też zapominać o regularnych kontrolach u onkologa. Początkowo badania kontrolne po rekonstrukcji piersi przeprowadza się co 3 miesiące, a następnie co pół roku.

fot: fotolia